Bij mijn vorige bezoek viel ik voor de afleidingsmanoeuvres van een sprinkhaan, maar bij deze wandeling ging ik recht op mijn doel af: een roedel damherten in het laatste avondlicht. Wandelend met Peter door het hoge gras was ik enigszins teleurgesteld. Op de vaste stek in een groot open veld in de Amsterdamse Waterleidingduinen waren…
Nog slaperig van de paar korte uurtjes die ik in mijn bed verbleef, knipper ik tegen het harde arctische licht en moet mijn lijf weer even wennen aan de deinende zee. Opeens is daar kippenvel “all over the place”.
Met zijn donkerbruine ogen onder lange wimpers begluurt hij me van een afstandje en komt dan verlegen dichterbij geslopen. De nieuwsgierigheid wint het al snel van de angst. Mijn camera wordt uitgebreid besnuffeld en ik heb kwijl op mijn broek en jas die toch al onder de modder zaten.