Bij mijn vorige bezoek viel ik voor de afleidingsmanoeuvres van een sprinkhaan, maar bij deze wandeling ging ik recht op mijn doel af: een roedel damherten in het laatste avondlicht. Wandelend met Peter door het hoge gras was ik enigszins teleurgesteld. Op de vaste stek in een groot open veld in de Amsterdamse Waterleidingduinen waren de heren nergens te bekennen. Althans..zo leek het. Al snel zag ik enkele geweien boven het gras uitsteken.
Samen met de boswachter struinen wij door het glooiende winterse landschap van het Kraansvlak in Nationaal Park Zuid-Kennemerland. In een soort polonaise volgen wij hem over een besneeuwde duintop en spotten al snel waarvoor wij zijn gekomen; een kudde wisenten. Met woeste horens, een lange wintervacht en ruige manen lijken deze Europese bizons zo uit de prehistorie te zijn weggelopen. De kolossale mannetjes wisenten wegen een kleine 1000 kilo schoon aan de haak.
Nog slaperig van de paar korte uurtjes die ik in mijn bed verbleef, knipper ik tegen het harde arctische licht en moet mijn lijf weer even wennen aan de deinende zee. Opeens is daar kippenvel “all over the place”.