Wielrenners flitsen met blik op oneindig over het pad, een schoolmeisje roept naar haar klasgenoten en een jogger komt al zwetend voorbij sjokken. Waarschijnlijk hebben zij het niet eens door. Ondertussen kijken ze mij raar aan. Het is duidelijk dat ze niet zien wat ik zie. De polders rond Alphen aan den Rijn zijn een…
Ik probeer de bittere kou die aan mijn vingers knaagt te negeren. Mijn wangen kleuren rood en de sneeuw prikt in mijn ogen. De muts op mijn hoofd is inmiddels verandert in één klomp sneeuw. Gelukkig laat het dier waarvoor ik gekomen ben zich makkelijk opsporen. De roodbruine wollige vacht van de ree steekt schril…
Hoera! Met mijn foto van het jagende vosje ben ik tweede geworden in deze fotowedstrijd!
Voor aankomend jaar heb ik een agenda gemaakt met mijn foto’s van Spitsbergen. Naast de woest ogende ijsberen die je vanaf de pagina’s aanstaren, kom je o.a. ook poolvossen, walrussen en indrukwekkende landschappen tegen. De agenda bestaat uit 158 pagina’s van ongecoat papier in 13×20 cm formaat en is beschikbaar voor E 18,95 (paperback, excl. 6% btw,…
Ben je nog op zoek naar kerstkaarten? Misschien zijn deze wat voor jou! Samen met Peter heb ik een set laten drukken met daarin foto’s van onze reis naar Spitsbergen, de winterse duinen en enkele platen uit een besneeuwd Canada. Wat kan je verwachten? Ijsberen, vossen in de sneeuw, gletsjers, besneeuwde bomen en nog veel…
Voor de laatst uitgekomen Pf heb ik een artikel geschreven over de bioscoopfilm de Nieuwe Wildernis van Ruben Smit. Als een appetizer alvast het intro! 🙂
Nog slaperig van de paar korte uurtjes die ik in mijn bed verbleef, knipper ik tegen het harde arctische licht en moet mijn lijf weer even wennen aan de deinende zee. Opeens is daar kippenvel “all over the place”.
Met zijn donkerbruine ogen onder lange wimpers begluurt hij me van een afstandje en komt dan verlegen dichterbij geslopen. De nieuwsgierigheid wint het al snel van de angst. Mijn camera wordt uitgebreid besnuffeld en ik heb kwijl op mijn broek en jas die toch al onder de modder zaten.
Urenlang zit ik door een verrekijker te turen en telkens maakt mijn hart een klein sprongetje. Zou het er één zijn? En steeds moet ik weer constateren dat ik gebiologeerd zit te kijken naar een hoop stenen of een stuk vies geel ijs. Je kan mij altijd wakker maken voor walvissen of poolvossen, maar stiekem…
Daar zit ik dan in het doorweekte mos midden op Spitsbergen. Ik voel de kou van de arctische grond al door mijn broek en ik vrees dat deze ondanks het labeltje ‘waterdicht’ niet lang meer bestand is tegen de plas water waar ik in zit. Al dat ongemak ben ik snel weer vergeten als de…